Szczepionka przeciwnowotworowa daje nadzieję

W badaniu klinicznym I fazy pacjenci otrzymywali szczepionkę w: 1., 4., 8., 16. i 24. tygodniu po włączeniu do badania. Spośród jedenastu pacjentów, którzy otrzymywali szczepionkę, sześciu odniosło korzyści kliniczne. U pacjentki z nowotworem jajnika szczepionka spowodowała remisję trwającą 89 tygodni, u pacjenta z rakiem przełyku zaobserwowano częściową remisję na 16 tygodni, a u czterech innych pacjentów (dwóch z nowotworem odbytu, jeden z nowotworem prostaty i jedna z nowotworem jajnika) choroba jest pod kontrolą. Żaden z pacjentów nie był wcześniej leczony środkami nakierowanymi na HER2.

Wśród pięciu pacjentów, którzy otrzymali najniższą dawkę szczepionki: 5 mln komórek dendrytycznych na wstrzyknięcie, nie zaobserwowano żadnych korzyści klinicznych.

- Immunoterapia marnuje wyjątkową specyficzność układu odpornościowego, aby zniszczyć raka. Niektóre tego typu terapie mogą mieć potencjalnie mniej skutków ubocznych niż tradycyjna chemioterapia – zapewnia dr Jay A. Berzofsky, szef oddziału Vaccine w Centrum Badań nad Rakiem, National Cancer Institute, National Institutes of Health, Bethesda, Maryland.

- Stosowaliśmy metodę szczepionkową, aby wygenerować odpowiedź immunologiczną na gen HER2, który powoduje rozwój kilku typów nowotworów, w tym raka: sutka, jajnika, płuc, jelita grubego, żołądka i przełyku - wyjaśniał dr Jay A. Berzofsky.

Szczepionki te były indywidualnie dostosowane do pacjentów. W tym celu używano komórek odpornościowych osób chorych wyizolowanych z krwi. W następnym kroku modyfikowano je w laboratorium. Produkt końcowy, podawany śródskórnie (między warstwami skóry), zawiera, pochodzące od pacjenta, komórki dendrytyczne modyfikowane genetycznie.

- Nasze wyniki sugerują, że opracowaliśmy bardzo obiecującą szczepionkę na nadekspresję HER2. Mamy nadzieję, iż pewnego dnia szczepionka zapewni nowy sposób leczenia pacjentów z nowotworami - kontynuował Berzofsky.

Działania niepożądane spowodowane były głównie reakcjami w miejscu wstrzyknięcia, które nie wymagały leczenia. Nie zaobserwowano kardiotoksyczności.

Według Berzofsky'ego, głównym ograniczeniem naukowym tego badania jest fakt, iż wzięła w nim udział stosunkowo niewielka grupa. Do badań nie wprowadzono także pacjentów, którym podawano by placebo. Podejście jest jednak wystarczająco obiecujące, aby uzasadniało dodatkowe próby.