Spodziectwo i co dalej

Dr Daniel Casella zidentyfikował unikatowy podzbiór komórek w rozwijającej się cewce moczowej, które przestały się dzielić, ale pozostają aktywne metabolicznie. - To one stanowią centrum sygnalizacji problemów - uważa urolog. Porównuje on funkcje tych komórek do pracy majstra budowlanego. - Jeśli wznosisz budynek, musisz upewnić się, że wszyscy działają zgodnie z planami, a nie zawsze tak jest. Mamy mocne podstawy ku temu, aby twierdzić, że zatrzymane w rozwoju komórki wysyłają ważne sygnały, które określają, w jaki sposób powstaje cewka moczowa.

- Nasze badania ukierunkowane są na pogłębianie wiedzy na temat przyczyn genetycznych i różnic anatomicznych pomiędzy pacjentami ze spodziectwem, a to pozwoli na lepsze zaopiekowanie się dziećmi z tego typu wadą rozwojową - relacjonuje dr Daniel Casella .

- Chcemy przeanalizować jak pacjenci radzą sobie 15 - 20 lat po operacji, oczywiście w zależności od stopnia wrodzonej wady. Będziemy wiedzieć, w jakim stanie dziecko rozpoczęło leczenie operacyjne, w jakim je skończyło i jak wygląda życie dorosłego człowieka wiele lat po zabiegu - planuje urolog.

W USA zgłaszanych jest rocznie ponad 7 tys. przypadków spodziectwa, a to przekłada się na ok. 0,5 mln mieszkańców Stanów Zjednoczonych żyjących z tą dysfunkcją.

Niektórzy chłopcy ze spodziectwem nie są w stanie oddawać moczu w pozycji stojącej, a u starszych dzieci stan ten może być związany z trudnościami w seksie. To problem dla dotkniętych chorobą, ale także dla rodziców, którzy obawiają się o funkcjonowanie ich pociech w społeczeństwie. Nie kto inny, jak opiekunowie dzieci podejmują decyzje o przeprowadzeniu korekcji chirurgicznej, bo zabieg należy wykonać możliwie wcześnie, gdy dziecko ma od 6 miesięcy do roku życia. Chodzi m.in. o mniejszy stres związany ze świadomością  istnienia przypadłości, świadomością, która rodzi się u chłopców w starszym wieku.