Spodziectwo oczyma matki

Lekarz zaznaczył, że wada u Leona jest umiarkowana, ale zabieg chirurgiczny byłby wskazany. Myślałam sobie, trochę szkoda, że penis Leona nie jest piękny. Widziałam, że ujście cewki moczowej nie było we właściwym miejscu a napletek też był niekompletny. 

Nie wahałam się ani sekundy przed operacją, która miała przynieść pożądany efekt terapeutyczny i estetyczny.

Szybko umówiliśmy się na wizytę u specjalisty chirurga w 7. dzielnicy Paryża. Leon miał być operowany po pierwszych urodzinach (w trybie ambulatoryjnym).

Operacja Leona przebiegła bardzo dobrze. Nawet nie była bolesna. Efekty końcowe okazały się rewelacyjne. Mój synek ma teraz trzy lata i szczerze mówiąc, nie widzę żadnego śladu po operacji. Jest wszystko w porządku. Chłopiec rozwija się bez żadnych problemów. Mam nadzieję, że także sprawy seksualności nie będą później żadnym kłopotem.

Podczas wizyt kontrolnych po operacji starałam się dociec przyczyn spodziectwa. Nie jest to jednak oczywista wiedza. Podczas konsultacji lekarz mówił nam, że obserwuje coraz więcej przypadków spodziectwa - u chłopców i wad rozwojowych warg sromowychu - u dziewczynek. Zainteresowałam się tym tematem. Okazuje się, że wada ta nie wystąpiła u nikogo innego w naszych rodzinach. Odkryłam, że anomalie sfery genitaliów są coraz częstsze i że mają związek m.in. ze skażeniem środowiska.

Ślady dziesiątek substancji, zaburzających gospodarkę hormonalną, znajdowane są we włosach kilkunastoletnich dzieci. Te szkodliwe związki mogą dostawać się do organizmu już w okresie prenatalnym. Wciąż nie rozumiem dlaczego toksyczne substancje nie są wyrugowane z naszego otoczenia, bo przecież mamy dowody na ich szkodliwość. Niektóre związki, zaburzające gospodarkę hormonalną, wywołujące niepożądane efekty niestety przekazywane z pokolenia na pokolenie, niektóre z nich są szkodliwe nawet przy wydawałoby sie minimalnym poziomie emisji.

Od czasu urodzenia syna skanuję etykiety produktów i staram się wykryć substancje zaburzające gospodarkę hormonalną, aby uniknąć zagrożenia. Faktem jest, że nie jestem ortodoksyjną wyznawczynią zdrowego trybu życia. nie chodzę na targ z ekologiczną żywnością, nie unikam preparatów do włosów, ale staram się minimalizować ryzyko.

Od czasu narodzin Leona próbuję również ostrzec znajome przed potencjalnym niebezpieczeństwem. Niestety każda moja uwaga o zagrożeniu ze strony pestycydów, lakierów do włosów, niektórych laminatów zbywane są zdawkowymi uwagami w stylu “nie przestaniemy żyć” lub “chemikalia są wszędzie”.