Skazani na spodziectwo?

Zdaniem specjalistów szpital, który wykonuje ok. 30 operacji spodziectw rocznie można uznać za ośrodek referencyjny. W Warsaw Medical Center przeprowadza się dwunastokrotnie więcej zabiegów, bo aż 360.

Niestety chirurdzy z pewną ręką należą do wyjątków. Nie wszyscy zatem doświadczeni chorobą mają to szczęście, aby na swojej drodze spotkać lekarzy wyjątkowych, których wyniki pracy opisane są: talentem, doświadczeniem, pasją i empatią wobec pacjenta.

Niestety nie wszyscy mają nawet tyle szczęście i na tyle zorientowanych rodziców, aby ci właściwie zareagowali na schorzenie już w pierwszych dniach po urodzeniu chłopca. Co wówczas? Zwierzenia mężczyzn, żyjących ze spodziectwem, nagrał dla specjalistycznego portalu Mosaic, opisującego wybrane przypadki medyczne, Chris Chapman.

Tak swoje życie w cieniu spodziectwa relacjonuje Paul.

Jako dwu- trzylatek przechodziłem ponoć kilka operacji w szpitalu przy Great Ormond Street w Londynie (jeden z wiodących szpitali dziecięcych w Wlk. Brytanii przyp. red.). Niewiele z tego pamiętam. Nie wiem jak było przed zabiegami chirurgicznymi. Oczywiście miałem niejasne przeczucie, że coś ze mną jest nie tak, ale słowo spodziectwo zapadło mi w pamięci po raz pierwszy kilka lat później.

Jako chłopiec miałem z tym problem i to problem niebłahy. Cały czas myślałem tylko o tym jak zachować się w przebieralni przed i po zajęciach wychowania fizycznego. Traumą był pisuar, z którego nie sposób było korzystać. Unikałem jak ognia pływalń, bo udręką było włożenie i zdjęcie kąpielówek. Z tym wszystkim jednak dało się żyć. Dało - to w mojej sytuacji dobre określenie. O ułomności myślałem każdego dnia, każdej godziny, zawsze gdy na siedząco musiałem oddawać mocz.

Nie, nie byłem zaniedbanym dzieckiem, rodzice regularnie prowadzali mnie do psychologów. Niewiele z tego wynikało.

O tym, że problemy z psychiką nie są główną, przypadłością towarzyszącą spodziectwu, dowiedziałem się stosunkowo późno, bo gdy miałem dobrze po dwudziestce. Wtedy to doświadczyłem po raz pierwszy przewlekłego, masywnego zakażenia dróg moczowych. Za każdym razem czułem się wówczas tak jak gdybym nie oddawał moczu, a wydalał przez cewkę żyletki. Infekcji towarzyszyła wysoka gorączka.

Lekarz podszedł dość lekceważąco do mojego cierpienia. Sugerował, że zakażenie to rezultat nieodpowiedzialnych kontaktów seksualnych. Seria antybiotyków pomagała, ale potem następował kolejny atak. Jeden za drugim.

Byłem blisko obłędu. W końcu zdecydowałem się na radykalną operację. Miałem wówczas dobrze po czterdziestce. Plastyka cewki moczowej z udziałem pobranej ode mnie błony śluzowej policzków udała się. Co teraz? Czuję się, jakby ubyło mi 20 lat, znowu cieszę się życiem. Teraz nie wiem jak mogłem egzystować przed operacją. To fakt chirurgia czyni cuda, takie o jakich 40 lat temu pewnie się nie śniło. Miałem nieszczęście, że urodziłem się jakieś 40 lat za wcześnie. Mam szczęście, że żyję właśnie teraz.

Czytaj także:
Ze spodziectwem żyć można, ale…
Czy można uniknąć spodziectwa?
Spodziectwo: nie musisz być sam
Przez włosy do spodziectwa