Ablacja wymierzona w punkt

Okazuje się, że migotanie przedsionków nawet pięciokrotnie podwyższa ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu. Dlaczego? Otóż niejednorodne przewodzenie impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym sprzyja zaleganiu krwi w przedsionkach, a ta w takich warunkach ma tendencję do formowania się w skrzepy. Nietrudno domyśleć się, że taki skrzep – trafiając do krwiobiegu – może zablokować tętnice mózgowe i wywołać niedokrwienie mózgu (udar).

Schorzenie bywa szczególnie niebezpieczne, gdy arytmia nie jest odczuwana przez człowieka, a taka sytuacja nie należy do rzadkości. Okazuje się, że co trzeci pacjent, poddawany badaniu EKG, nieświadomie doświadcza arytmii. Wskazane jest wówczas wdrożenie leczenia przeciwzakrzepowego i zastosowanie ewentualnej ablacji.

To technika, polegająca na wprowadzeniu przez żyłę lub tętnicę udową elektrody do ściśle określonego miejsca serca. Końcówka elektrody jest rozgrzewana do temp. ok. 60 st. Cel. (alternatywnie schładzana do niskich temp.) dzięki czemu dezaktywuje w sercu ognisko wywołujące arytmię (poprzez „wypalanie”).

Zabieg ten skuteczny jest w ok. 50 – 70 proc. przypadków, a więc nie stanowi zadowalająco wysokiego poziomu.

Zespół fizyków i kardiologów z Imperial College London opracował metodę diagnostyczną, która określa, w jaki sposób powstają różne aberracje i co je powoduje. Algorytm ten można wykorzystać do wyjaśnienia, dlaczego niektórzy pacjenci nie odnoszą korzyści z ablacji. W przypadku takich osób można zoptymalizować zabieg, aby zwiększyć szanse jego powodzenia.

Model wskazuje także na pacjentów, u których mięsień sercowy jest tak uszkodzony, że niezależnie od tego, jak często stosowana jest ablacja, zawsze pojawi się nowa lokalizacja, która zakłóca regularny rytm przepływu krwi. Dla tych osób zabieg będzie prawdopodobnie niepotrzebnym ryzykiem. W takich przypadkach należałoby się skupić na nowej metodzie leczenia.

Główny autor nowego podejścia diagnostycznego, doktorant Max Falkenberg z Wydziału Fizyki w Imperial powiedział: Nasz model pomaga wyjaśnić, dlaczego u części pacjentów ablacja kończy się niepowodzeniem, przy czym wiąże tę porażkę z wieloma czynnikami ryzyka np. z otyłością. Mamy nadzieję, że przy dalszym rozwoju - model może pomóc ustalić, dla których pacjentów zabieg stanowi niepotrzebne ryzyko, a którzy skorzystaliby na operacji w sposób optymalny - gdyby celowane były odpowiednie obszary serca.

Profesor Kim Christensen, który nadzorował projekt, powiedział: Migotanie przedsionków jest fascynującym przykładem tego, jak z pozoru złożone zjawisko może mieć stosunkowo proste pochodzenie. Długoletnia współpraca między fizykami a kardiologami w Imperial zdołała pokonać bariery i teraz zbieramy owoce tego podejścia.

Pracę Maxa Falkenberga, Andrzeja J. Forda, Anthony'ego C. Li, Roberta Lawrence'a, Alberto Ciacciego, Nicholasa S. Petersa i Kim Christensena opublikowano w „Physical Review E”.