Spodziectwo, choroba taka jak inne?

Brendan Cole prowadzi normalne życie, ma potomstwo, a jednak uznał, że warto poinformować opinię publiczną o: wątpliwościach, wahaniach nastroju i przebytych 12 operacjach pomiędzy drugim a dwunastym rokiem życia.

WMC: Dla rodziców chłopców, u których rozpoznano spodziectwo, taka informacja musi być szokująca, gdyż wielu ma nadzieję, że ze spodziectwem można się uporać po przejściu jednego, co najwyżej dwóch zabiegów z zakresu chirurgii plastycznej.
Sposób i strategia leczenia spodziectwa są uzależnione od stopnia zaawansowania wady, czyli stopnia niedorozwoju prącia. Spodziectwo jest wadą złożoną, której istotą  jest nieprawidłowy rozwój całej brzusznej powierzchni prącia. Najbardziej widoczną cechą tej wady jest nieprawidłowe umiejscowienie ujścia cewki moczowej, które położone jest na brzusznej, czyli spodniej powierzchni prącia. To umiejscowienie sięga od krocza do żołędzi. 

Związane jest to ściśle z płodowym rozwojem zewnętrznych narządów płciowych – formowanie cewki rozpoczyna się w jej części bliższej i stopniowo postępuje w kierunku strefy obwodowej. Im czynnik zaburzający wystąpi wcześniej, tym wcześniejsze jest zatrzymanie  rozwoju narządów płciowych – czyli mamy do czynienia z poważniejszą postacią wady. W takim przypadku rzeczywiście leczenie jest złożone. Na szczęście tych najcięższych postaci jest stosunkowo mało.

WMC: Tak, czy inaczej bez zabiegu operacyjnego nie można mówić o pokonaniu problemów?
Tu odpowiedź wbrew pozorom nie jest taka oczywista, gdyż musimy uwzględnić tu wiele czynników.  Spodziectwo posiada dwa istotne aspekty – funkcjonalny i kosmetyczny. Zaburzenia funkcji i odmienny wygląd są ściśle związane ze stopniem zaawansowania wady. Jednak w dystalnych postaciach spodziectwa funkcja prącia nie jest, ani w przyszłości nie będzie zaburzona. Pozostaje zatem aspekt kosmetyczny, którego zarówno nie należy bagatelizować, ani nie przeceniać. Jest bowiem bardzo prawdopodobne, że odmienny wygląd narządów płciowych może psychologicznie negatywnie wpłynąć na rozwój seksualny dojrzewającego chłopca. Decyzja o leczeniu operacyjnym powinna być podjęta wspólnie  - przez rodziców i lekarza, którego zadaniem jest przedstawienie korzyści i zagrożeń związanych z leczeniem chirurgicznym.

Jeżeli jesteśmy już zdecydowani spodziectwo leczyć, to taki zabieg warto wykonać stosunkowo wcześnie, w wieku około roku  - wówczas stres dziecka związany z operacją jest zdecydowanie mniejszy niż u dwu- i trzylatków. W starszym wieku dochodzi do tego aspekt psychologiczny związany z możliwym rozpoznaniem własnej odmienności przez siebie lub otoczenie.

Trudno mi wypowiadać się o sytuacji Brendana Cole nie znając jego dokumentacji medycznej.  Nie znamy stopnia zaawansowania wady, doświadczenia chirurgów i rodzaju  powstałych powikłań. Tym bardziej, że istnieje wiele metod chirurgicznego leczenia. A każda ma swoje wady i zalety. W większości przypadków leczenie chirurgicznie może zakończyć się po jednym zabiegu. Konkretną metodę dobiera się przede wszystkim w zależności od rodzaju spodziectwa, ale także od doświadczenia lekarza. Dobrą gwarancją sukcesu jest wykonanie przez operującego co najmniej kilkuset zbiegów. Warto dokonać dobrego rozeznania wśród specjalistów, gdyż tych  wykonujących regularnie i dużo operacji spodziectwa nie jest zbyt wielu.

WMC: Rodzice często mają obawy, że zbyt wczesna interwencja chirurgiczna może nie być obojętna chociażby ze względu na konieczność podania znieczulenia w pierwszych latach życia dziecka.
We współczesnej anestezjologii i erze nowoczesnych, bezpiecznych leków oraz metod znieczulania ryzyko powikłań związanych ze znieczuleniem ogólnym jest bardzo niskie. Podobnie sam zabieg, wykonywany z użyciem mikronarzędzi, bardzo cienkich igieł i nici, nie niesie ze sobą poważnych zagrożeń nawet u bardzo małych pacjentów. Precyzyjne narzędzia, wiedza i doświadczenie pozwalają na wykonywanie operacji plastycznych spodziectwa u bardzo małych dzieci. Wiek jest zatem granicą bardziej psychologiczną niż faktyczną.